Wielu Polaków na przełomie XIX i XX wieku wyjechało z Galicji za chlebem na jugosłowiańskie ziemie. Kiedy pojawiła się możliwość powrotu na Ziemie Odzyskane, wielu zdecydowało się przybyć w okolice Bolesławca.

– Ogłaszali, że wszystko na nas czeka: gospodarstwa, mnóstwo krów. Rzeczywistość okazała się zupełnie inna – wspomina niełatwe początki s. Bogumiła, która z Gumiery (miejscowości, w której posługiwał ks. Antoni Dujlović, męczennik i czcigodny sługa Boży) przybyła jako młoda dziewczyna.

Wśród wielu repatriantów znalazły się również polskie zakonnice. – Pierwsze Polki wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr Adoratorek Krwi Chrystusa właśnie na terenach ówczesnej Jugosławii. Marzyły o tym, by przeszczepić tę duchowość na ojczyste ziemie – opowiada s. Anna. – Nasz dom jest domem macierzystym. To tutaj zaczęła się historia adoratorek w Polsce – dodaje.

Tu również zakonnice ujęły serce młodej Józefy, późniejszej s. Bogumiły. – Wszyscy bardzo te siostry lubiliśmy, one były „nasze” – podsumowuje s. Bogumiła.

– Gdy wstąpić do zakonu odważyła się pierwsza dziewczyna, zainteresowały się również inne, w tym ja – dodaje z uśmiechem. Dziś bolesławiecki dom zamieszkują jeszcze trzy inne siostry pochodzące z Ocic, w których osiedliła się rodzina zakonnicy. Gdy spojrzeć na znajdujący się w sali wizerunek patronki, można odnieść wrażenie, że jej strój przypomina ubiór damy dworu. – Nic bardziej mylnego. Zapraszam do obejrzenia XIX-wiecznych włoskich rycin. W porównaniu do innych kobiet tamtej epoki to był szczyt skromności i umiaru. Czego też one nie miały na tych głowach… – śmieje się s. Anna. –

Dla nas ten habit był wymarzonym strojem – mówi s. Bogumiła. – Bardzo czekałyśmy na chwilę, gdy wreszcie będziemy mogły go założyć, ale jednocześnie patrzyłyśmy na siostry i zastanawiałyśmy się, jak to wszystko w ogóle się trzyma – śmieje się s. Bogumiła.