Biskup legnicki Tadeusz Rybak odszedł do Pana 7 marca 2017 roku. Pogrzeb pierwszego ordynariusza był wielką manifestacją wiary i wdzięczności wielu ludzi za jego wieloletnią ofiarną posługę. Podczas uroczystości padło dużo ciepłych słów. Pamięć o bp. Tadeuszu trwa nadal. Każdego roku w dniu jego śmierci w legnickiej katedrze w południe sprawowana jest Eucharystia w jego intencji.

Niedawno nasza redakcja otrzymała świadectwo Andrzeja Biry z Jeleniej Góry. Tutaj przytaczamy jego fragmenty. Całość można znaleźć na naszej stronie internetowej www.legnica.gosc.pl. Pan Andrzej rozpoczął swoje wspomnienia refleksją: „Mówi się, że tak długo żyje człowiek, jak długo pozostaje w pamięci swoich bliskich i znajomych oraz jak długo pamięta o nim środowisko, w którym egzystował. Jego ekscelencja ks. bp Tadeusz Rybak, który 7 marca 2017 r. odszedł do domu Pana na wieczną kapłańską wartę, pozostaje w mojej pamięci z racji trzech bezpośrednich kontaktów, jakich miałem zaszczyt dostąpić. (…) Te trzy bezpośrednie spotkania wydarzyły się w odstępie kilku lat. Pierwsze w 1990, drugie w 1995, a ostatnie w 2001 roku”. Jak notuje jeleniogórzanin: „W roku 1990, po akcie bierzmowania w parafii pw. św. Wojciecha na jeleniogórskim Zabobrzu, obserwowałem, jak ku zdumieniu celebransów i uroczystej świty ks. biskup wyszedł z orszaku i udał się do tłumu licznie zgromadzonych wiernych”.

Pan Andrzej opisuje „ciepło, życzliwość i szczere zainteresowanie życiem parafii i bieżącymi problemami wiernych” księdza biskupa. Był czas na krótką rozmowę: „Udało mi się zamienić wówczas kilka zdań – J.E. ks. biskup próbował wysondować opinię dotyczącą ewentualnej budowy trzeciego kościoła na naszym osiedlu”.

Kolejny raz A. Bira spotkał bp. Tadeusza w 1995 r., a więc minęły trzy lata od czasu, gdy we wrześniu 1992 r. religia wróciła po latach do szkół. „W ramach wizytacji kanonicznej ordynariusz legnicki zorganizował na plebanii kościoła garnizonowego pw. Podwyższenia Świętego Krzyża spotkanie z dyrektorami jeleniogórskich szkół ponadgimnazjalnych, aby zasięgnąć opinii, jak przyjął się nowy przedmiot w tutejszych placówkach oświatowych i jaki jest stosunek społeczności uczniowskiej i rodziców do katechetów i do nauczycieli w sutannie. Wszyscy dyrektorzy referowali, że generalnie przyjęto religię w szkołach z zadowoleniem i że księża aktywnie uczestniczą w życiu szkół, w przedsięwzięciach rad pedagogicznych i podejmują wiele inicjatyw wzbogacających niekiedy dość schematyczne życie placówek oświatowych” – opisuje pan Andrzej.