Nie pokazać im, że się boję...

Górnicy jednogłośnie postanowili nie zjeżdżać. Rozpoczął się strajk okupacyjny. Oprócz kopalń miedziowych strajkowali pracownicy sąsiednich zakładów. Domagano się zniesienia stanu wojennego i uwolnienia internowanych. Około południa zomowcy otoczyli wszystkie strajkujące kopalnie.

- Zaraz po tym jak milicja i ZOMO zablokowały zakład, przyszedł do nas płk. Pieszczota, wtedy, zdaje się, mianowany komisarzem stanu wojennego na obszar Polkowic - wspomina Juliusz Mateńko.

- Zresztą pułkownik był bardzo grzeczny. Ostrzegł tylko strajkujących, że jeżeli nie ustąpią, to będą winni ofiar ewentualnej konfrontacji -
opowiada.

Pieszczota przychodził jeszcze kilka razy. Za każdym razem nadaremnie. W tym samym czasie naciskano na dyrektora Kostkę, ale już w sposób pozbawiony kurtuazji.

- W KGHM-ie powiedzieli mi wprost: jeśli nie przestaną u ciebie strajkować, zalejemy kopalnię. To był typowy, radziecki sposób rozwiązywania górniczych strajków. Wtedy przestraszyłem się nie na żarty - opowiada ówczesny dyrektor kopalni.

15 grudnia zomowcy szturmowali przylegający do kopalni Zakład Naprawczy Maszyn (ZANAM). Milicja i ZOMO bili z furią robotników. Ci, uciekając na teren sąsiadującej z ich zakładam kopalni, zarażali paniką innych.

- Wtedy, złamani tym widokiem i krzykami napadniętych, poddaliśmy pod głosowanie przerwanie strajku. O kontynuowaniu strajku przeważyły dwa głosy - wspomina Piotr Serafin.

Ci, którzy chcieli nadal strajkować, przeszli wyrobiskami do kopalni Rudna Zachodnia. Cztery kilometry. Szyb zachodni też był otoczony kordonem uzbrojonej milicji. Z jednej jego strony górnicy, z drugiej ich rodziny, bo kopalnię dzieli od miasta kilkaset metrów.