Nie pokazać im, że się boję...

Mija właśnie 36 lat od dnia, kiedy decyzją Rady Państwa komunistyczne władze wprowadziły w Polsce stan wojenny. Prawie dwa lata jego obowiązywania przyniosły mnóstwo tragedii, bólu i ogromnego poczucia straty.

Ale mimo aresztowań, szykan i zastraszania, Polacy nie zwątpili w sens walki o wolną Polskę. Nie inaczej było na Dolnym Śląsku, a zwłaszcza w Zagłębiu Miedziowym.

Poniżej przypominamy tekst opublikowany w grudniowym numerze "Gościa Legnickiego" w 2006 r. z okazji przypadającej wówczas 25. rocznicy wprowadzenia stanu wojennego. O kulisach pierwszego dnia "wojny" opowiadali wówczas świadkowie i uczestnicy tamtych wydarzeń.

"Stan wojenny w Polkowicach zaczął się tak naprawdę 14 grudnia 1981 roku. To wtedy wybuchły strajki w kopalniach Rudna Zachodnia, Rudna Główna i Polkowice Główne.

Ci, którzy wtedy strajkowali, ci, którzy strajk organizowali i ci, którzy go wspierali, zebrali się po 25 latach w kawiarence parafii p.w. Matki Bożej Królowej Polski.

Przedtem górnicy, kapłani, związkowcy i mieszkańcy Polkowic wysłuchali Mszy św., której przewodniczył niekwestionowany bohater tamtych grudniowych dni, ks. Jerzy Gniatczyk.

Ks. Gniatczyk był w 1981 r. wikarym w parafii św. Michała Archanioła, podówczas jedynej w Polkowicach. 13 grudnia przenocował na plebanii dwóch działaczy zdelegalizowanej kilka godzin wcześniej „Solidarności” - Piotra Serafina i Juliusza Mateńkę.

Pierwszy był wtedy przewodniczącym Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” kopalni Polkowice Główne, drugi - rzecznikiem prasowym związku. Później ks. Gniatczyk nie odstępował już na krok ani członków zakładowej komisji i pozostałych górników.

14 grudnia zjechał z nimi na dół, do kopalni. Z samego rana także Mateńko i Serafin wybrali się na kopalnię. Wtedy jeszcze nie była tak restrykcyjnie pilnowana. Zresztą wejście ułatwił im ówczesny dyrektor Polkowic Głównych, Bogusław Kostka.

- Poszedłem prosto do cechowni, gdzie górnicy szykowali się do zjazdu. Miałem mało czasu. Stanąłem na czymś żeby mnie było widać i powiedziałem to, co ustaliliśmy na początku grudnia w zarządzie regionu - wspomina Piotr Serafin.