Blisko 30 osób przyszło w środowe popołudnie do kościoła pw. św. Józefa Opiekuna Zbawiciela w Legnicy na dodatkową adorację Najświętszego Sakramentu. Wielu wiernych kilka dni wcześniej zdeklarowało, że podejmą wyzwanie i dołączą do powstającego w tej parafii koła Apostolstwa Pomocy Duszom Czyśćcowym. Klęcząc przed wystawionym Najświętszym Sakramentem odmówili m.in. Koronkę do Bożego Miłosierdzia oraz Różaniec za zmarłych.


Ksiądz Daniel Gołębiowski, proboszcz miejscowej wspólnoty, mówi, że prawdą jest, że za zmarłych modlimy się podczas każdej Eucharystii − gdy celebrans wypowiada słowa: „Pamiętamy także o naszych braciach i siostrach, którzy odeszli z tego świata w pokoju z Chrystusem, i o wszystkich zmarłych, których wiarę jedynie Ty znałeś: Dopuść ich do oglądania Twojej światłości i pełni życia w zmartwychwstaniu” − ale ważna jest pamięć o poszczególnych osobach, stąd modlitwa w czasie której są wyczytywane ich imiona i nazwiska.


− Pomyślałem, że tą naszą comiesięczną modlitwą na początku będziemy ogarniać wiernych zmarłych, którzy odeszli do Pana w ciągu wszystkich lat istnienia naszej parafii. Nasza grupa powstała w roku 1994, a więc mamy prawie 20 lat. Dzisiaj pomodlimy się za zmarłych w dwóch pierwszych latach. Będzie to 20 osób. Łącznie w ciągu tych wszystkich lat pożegnaliśmy blisko 400 wiernych, dlatego myślę, że objęcie ich wszystkich modlitwą zajmie nam około dwóch lat – mówi ks. Gołębiowski. − W przeważającej większości, myślę że śmiało można mówić tu o 70 proc., u nas w kościele nie są zamawiane Msze św. za tych zmarłych. Zaczynamy się za nich imiennie modlić, ponieważ z jednej strony uważamy, że mamy taki obowiązek, a z drugiej czujemy wewnętrzną potrzebę wstawiania się za nimi do Boga. Wierzę w to, że powstanie takiej grupy w parafii będzie też miało wpływ, powiedzmy to, pedagogiczny, co do modlitwy za naszych zmarłych, do refleksji nad nieuniknionym, czyli śmiercią i sądem Bożym – dodaje kapłan.


Apostolstwo, mimo że istnieje od 1985 roku, ciągle nie jest powszechnie znane. Dla pani Krystyny dopiero ogłoszenia parafialne były pierwszym spotkaniem z ideą tego apostolatu. 


− Codziennie modlę się za zmarłego męża, rodzeństwo, za członków naszej rodziny, ale o Apostolstwie nigdy przedtem nie słyszałam. Przyszłam i będę przychodziła, bo modlitwy nigdy dość. Jest ona bardzo potrzebna. Będziemy się tutaj modlili we wspólnocie, a to przecież ma wielką wartość. Jezus powiedział, że gdzie dwóch lub trzech się spotka, tam on będzie między nimi – mówi pani Krystyna. 


Na spotkanie przyszła też Ania, która jest organistką.


− Pierwszy raz usłyszałam o nim podczas ogłoszeń i od razu pomyślałam, że chcę do niego przystąpić. Jest wiele osób, o których nie zawsze pamiętamy w modlitwie. Może dzięki Apostolstwu, kiedy nam przyjdzie odejść z tego świata, ktoś będzie o nas pamiętał? Ponadto doświadczyłam tego, że w czasie pandemii zmarła moja siostra. Zmarła bez sakramentów i przyznam szczerze, że także z myślą o niej chcę się zaangażować w tę modlitwę – mówi Ania Krężel. 


Apostolstwo Pomocy Duszom Czyśćcowym to ogólnopolskie apostolstwo Zgromadzenia Sióstr Wspomożycielek Dusz Czyśćcowych, które zostało założone przez bł. Honorata Koźmińskiego i matkę Wandę Olędzką, jeszcze w roku 1889. Z czasem siostry odkryły, jak wielka jest potrzeba przypominania wierzącym o prawdach ostatecznych, wśród których bardzo ważną rolę pełni też wiara w istnienie czyśćca – miejsca uświęcenia bardzo wielu dusz zmarłych osób poprzez cierpienie, które my, modlący się za nie, możemy skrócić. Jak możemy przeczytać na oficjalnej stronie Apostolstwa: „(…) Misja APDC jest głęboko zakorzeniona w nauczaniu Kościoła katolickiego i wiernie podąża za jego wskazaniami, unikając szukania nadzwyczajnych, często niebezpiecznych dla życia duchowego doświadczeń ze światem zmarłych. Podstawą zaangażowania na rzecz niesienia pomocy duszom czyśćcowym jest prawda wiary o istnieniu czyśćca sformułowana na soborach: Lyońskim, Florenckim i Trydenckim, prawda wiary mówiąca o duchowej komunii świętych w niebie, zmarłych poddanych oczyszczeniu i żyjących na ziemi oraz o wzajemnej wymianie dóbr duchowych między nimi, o której jest mowa w dokumentach soboru Watykańskiego II” (Lumen gentium, 49–51).