Jest słoneczne popołudnie, gdy wysiadamy na parkingu przy drodze. Za nami kościół parafialny, przed nami łąka. Po lewej stronie niepozorny szpaler świeżo zasadzonych lip. Nad głowami słychać być może ostatni tego lata świergot ptaków. – Widzi pan, udało się – mówi Alfred Janicki i pokazuje rząd młodych lip. Idziemy dalej, mijając niewielkie jeszcze drzewka i stację drogi krzyżowej. Na surowym, prostym krucyfiksie – prosty pobożny obrazek. – Pierwsza stacja jest przy kościele, ostatnia na końcu szpaleru – wyjaśnia Janicki. Przystajemy. – A teraz niech pan patrzy – Janicki wskazuje ręką na szpaler młodziutkich lip. Teraz dopiero widzę, że posadzono je tak, że tworzą krzyż. – Za 20–30 lat z góry będzie go widać jak na dłoni – zapewnia pan Alfred.