Nie to, że całą drogę pracuje się nad sobą, tylko na przykład jakiś gest dziecka, któregoś z braci czy sióstr, który wywraca nagle cały świat do góry nogami.

Każdy w pielgrzymce szuka czegoś innego. Ja widzę, że w mojej grupie wiele osób jest w jakiś sposób poranionych. I na ogół nikt głośno tego nie mówi. Dopiero później.

Ja na przykład idę po raz siódmy z jedną siostrą, która dopiero teraz się przede mną otworzyła. Myślałem, że ona idzie z jakimiś przyziemnymi intencjami, a jej problemy były znacznie poważniejsze. A ona szła w intencji swojego męża, który pije. Dla mnie to było szokiem. Przecież taka droga to wiele wyrzeczeń.