Przychowa leży kilka kilometrów od Ścinawy. Dawniej wieś rozciągała się u stóp leniwej, pięknej i szerokiej jak jezioro Odry. Dziś do rzeki jest kilka kilometrów, ale jej starorzecze nadal zachwyca wędrowców i zapewnia dobre plony rolnikom. Przychowa znajduje się na terenie parafii św. Michała Archanioła w Olszanach. Od kościoła św. Wawrzyńca, położonego na sporym wzniesieniu (101 m n.p.m.), teren zbiega łagodnie ku otwartej przestrzeni, która kończy się na horyzoncie ścianą lasu. Poniżej świątyni gęsty park skrywa w swoim cieniu resztki ruin pałacu wrocławskich biskupów. Ta otwarta przestrzeń z granicą lasu to starorzecze Odry. Przed wiekami rzeka przepływała niedaleko pałacu i kościoła. Pamięć o tym widoku była na tyle żywa, a obraz atrakcyjny, że łatwo zrozumieć decyzję książąt Kościoła, którzy prawie 800 lat temu wybrali to miejsce na swoją letnią rezydencję.

– Proszę zobaczyć, jak tu pięknie. Jak cicho i jakie tu powietrze! – zwraca uwagę Mariusz Rybka. W Przychowej mieszka on wraz z rodziną od 6 lat, odkąd przeszedł na górniczą emeryturę. Dom pana Mariusza sąsiaduje z kościołem św. Wawrzyńca. Stoi na działce, gdzie do dziś widać fundamenty plebanii. Niemal od samego początku zakochany w Przychowej mężczyzna tutaj realizuje swoje emeryckie pasje. To Mariusz Rybka stoi m.in. za renowacją kościelnych organów. Uporządkował też przykościelny cmentarz i odnowił starożytną kamienną bramę, prawdopodobnie pamiętającą czasy biskupa Wawrzyńca – kapłana, który w 1230 r. wybrał Przychową na letnią rezydencję i którego patron, św. Wawrzyniec, męczennik, jest też patronem miejscowego kościoła. – Nie umiem stać z założonymi rękami, kiedy wkoło tyle piękna może się zmarnować – mówi szczerze M. Rybka. Pan Mariusz nie jest członkiem rady parafialnej, choć dla lokalnej wspólnoty zrobił naprawdę dużo. Nie ma wykształcenia historycznego, ale o kościele i rezydencji wrocławskich biskupów wie prawie wszystko. – To burzliwe dzieje: od pełnego życia miejsca spotkań i wypoczynku najważniejszych osób na Śląsku do zupełnej ruiny i zapomnienia. Ale duch tego miejsca pozostał – mówi o pałacu biskupim. Na tle zabytkowych budowli kościół św. Wawrzyńca jawi się jako perła w koronie, zachowana zarówno w swojej romańskiej, gotyckiej, jak i barokowej formie. – Proszę zobaczyć, jak wyraźnie odznacza się średniowieczna część wieży, podwyższona w gotyku i wzbogacana eklektycznie przez następne stulecia – mówi pan Mariusz, patrząc na kościół. Wewnątrz świątyni trwa remont bocznych elementów ołtarza – sporego jak na wiejski kościół. Na swoją kolej czekają barokowa ambona i kilka obrazów. Nie byle jakich! – Sześć malowideł przypisywanych jest Michałowi Willmannowi, śląskiemu Rembrandtowi, księciu europejskich malarzy barokowych. Na pewno namalował Wniebowzięcie Najświętszej Maryi Panny. Pozostałe obrazy mogą być autorstwa jego uczniów – ocenia Mariusz Rybka. Na tylnej ścianie nawy głównej, po obu stronach wejścia do kościoła, można zauważyć wyblakłe ślady farby – coś na kształt kwiatów róży namalowanych zbyt rozwodnioną akwarelą. – To dwie z kilkunastu średniowiecznych zacheuszek. Mają ok. 780 lat – informuje Andrzej Stańczyk, organista w kościele św. Wawrzyńca. – Odkryto je niedawno, podczas remontu. Przez wieki skrywała je gruba warstwa tynku. Teraz można „dotknąć” średniowiecza i zobaczyć, jakie miał kolory – mruga porozumiewawczo organista. Biskup Wawrzyniec, który prawdopodobnie poświęcił krzyże apostolskie, był postacią bardzo barwną. Brał udział w życiu politycznym Śląska, z którego zresztą pochodził. Spotykał się z księciem Henrykiem Brodatym, ojcem Henryka Pobożnego, mężem św. Jadwigi Śląskiej. Za jego czasów powstał klasztor magdalenek w Lubaniu. Dlaczego wybrał nic nieznaczącą wówczas Przychowę (łac. Prichovia) na swoją letnią rezydencję? Czy wiedział, że stąd wybierze się także na wieczny spoczynek? – Może urzekły go piękne widoki ze skarpy ku Odrze? Może klimat – rześki i zdrowy? A może po prostu było tu wystarczająco daleko od miasta i dość blisko, żeby nie zmęczyć się podróżą po wygodnej w tym miejscu Odrze? – zastanawia się Mariusz Rybka. Przychowa to jedna z najstarszych miejscowości naszej diecezji. W dokumencie wydanym w 1210 r. przez biskupa wrocławskiego Lorenza wieś wymieniona jest w zlatynizowanej staropolskiej formie Prichow. Nazwę tę notuje wraz z sąsiednimi wsiami spisana po łacinie w latach 1269–1273 „Księga henrykowska” we fragmencie „in Glogovia ultra Prychow” (w Głogowie koło Przychowej).