Jędrzej Rams: Czym była dla Pani piesza pielgrzymka do Rzymu?

Krystyna Zabrocka: Zanim wyruszyliśmy, długo się przygotowywaliśmy do wyprawy. Sprawdzaliśmy odzież i sprzęt w przejściach jesiennych, wymienialiśmy doświadczenia wśród Romeros wybierających się do Rzymu, planowaliśmy trasę. W samej podróży nie jest ważna liczba kilometrów do przebycia, lecz cel. A celem pielgrzymowania np. do Santiago de Compostela nie jest postać św. Jakuba, lecz Bóg. Uważamy, że nasza pielgrzymka nie skończyła się w Rzymie. Ona się w ogóle nie skończy, bo ciągle do nas wraca. Nasze spotkania w szkołach czy jak ostatnio w Lubaniu w Klubie Przyjaciół Camino są kontynuacją naszej pielgrzymki, nadal są trwaniem w radości z tamtej drogi. Wracaliśmy niedawno z konferencji z Torunia poświęconej szlakom jakubowym. Zauważyliśmy, że bardzo rzadko padały tam wzniosłe słowa i rzadko kto przywoływał Boga. Był z nami Emil Mendyk, który stwierdził, że nie sztuka mówić „Bóg, Bóg, Bóg”, ale tę wiarę wyrażać gestami, znakami, czynami. Dlatego my opowiadamy o tym, czego doświadczyliśmy, kogo i w jakich okolicznościach spotkaliśmy.