Janusz Skowroński: Jak dowiedział się Pan o Nagrodzie Mostu?


Steffen Möller: Mejlem, który przyszedł od prof. Willi Xylandera, przewodniczącego Towarzystwa Przyznawania Międzynarodowej Nagrody Mostu. Zapytał w nim, czy ją przyjmę. Bo żyjemy w czasach, w których ludzie odrzucają nagrody. Oczywiście, zgodziłem się! I za chwilę pisały o tym niemieckie gazety.


Dotarło do Pana, że jest Pan najlepszym ambasadorem tej nagrody?


Myślę, że Witalij Kliczko jest lepszy. Zwłaszcza teraz, gdy takie rzeczy dzieją się na Ukrainie. Ale jestem dumny, że mogę być w takim towarzystwie. W tym roku mija 20 lat, od kiedy jestem w Polsce. 


Co Pana śmieszy w Polsce i Polakach?


Raczej intryguje! Wasz język! Nauczyłem się po polsku „Samochwały” czy „Kaczki dziwaczki”. Jakie są w nich wspaniałe niuanse językowe! Albo „Lokomotywa”. Znam ją nie tylko po polsku, niemiecku, ale nawet po śląsku! Te drobiazgi językowe szalenie mnie bawią. „Lokomotywę” mówię także „od tyłu”. A jeżeli już uderzamy w tony związane z PKP, to często jeżdżę pociągami. Co dwa tygodnie na trasie Warszawa–Berlin i oświadczam, że większość toalet jest czysta!